Eurasian J Pulmonol: 15 (1)| Volume: 15 Issue: 1 - April 2013 |
|
|
| Hide Abstracts | << Back | | EDITORIALS |
| 1. | Editorial
Benan Çağlayan
Page I
|
|
| REVIEW ARTICLE |
| 2. | Management of Pneumothorax-Update with Emphasis on Interventional and Minimally Invasive Procedures
Julius P. Janssen
doi: 10.5152/solunum.2013.001 Pages 1 - 4
Pnömotoraks plevral boşlukta hava bulunması şeklinde tanımlanan akciğer hastalığıdır. Pnömotoraks olgularının çoğu spontan gelişir. Spontan pnömotoraks primer veya sekonder pnömotoraks olarak sınıflandırılır. Hastaların çoğu ani başlayan göğüs ağrısı, dispne ya da her ikisi ile başvurur. Primer spontan pnömotoraks tedavisinin temel amacı akciğerin re-ekspansiyonudur. Primer spontan pnömotoraksta tedavi seçenekleri, basit manuel aspirasyon, göğüs tüpü ile drenaj ve cerrahi tedavidir. Bu derlemede primer spontan pnömotoraksın tanı ve tedavisi üzerinde durulmuştur. Pneumothorax is a disease of the lung, defined as the presence of air in the pleural space. Most cases of pneumothorax occur spontaneously. A spontaneous pneumothorax can be defined as a primary or secondary pneumothorax. The majority of patients will present with sudden onset of chest pain, dyspnoea or both. Treatment decisions are mainly based on symptoms. The primary goal of treatment for primary spontaneous pneumothorax is reexpansion of the lung. Treatment options for primary spontaneous pneumothorax are simple manual aspiration, chest tube drainage and surgical treatment. In this review, the focus will be on the diagnosis and treatment of primary spontaneous pneumothorax. |
|
| 3. | Management of Malignant Pleural Effusions: Minimally Invasive Techniques
Elif Torun Parmaksız
doi: 10.5152/solunum.2013.002 Pages 5 - 13
Plevral sıvıda malign hücreler görülmesi ya da plevra biyopsisinde tümör tespit edilmesi ile tanı konan malign plevral efüzyonlar (MPE) genellikle kötü prognoz ve kısa yaşam beklentisi ile ilişkilidir. MPE’nin tedavisinde amaç, hastanın semptomlarını gidererek yaşam kalitesini arttırmaktır. Bu amaçla, çeşitli tedavi seçenekleri mevcuttur. En sık kullanılan yöntem plöredez olmakla beraber gözlem, terapötik torasentez, uzun süreli kateter drenajı, plöroperitoneal şant ve plörektomi de tedavi amacıyla kullanılabilmektedir. Bu derlemede MPE tedavisinde kullanılan minimal invaziv yöntemlerin endikasyonları, uygulanışı, etkinliği ve komplikasyonları değerlendirilmiştir. Malignant pleural effusions (MPE), diagnosed by the discovery of malignant cells in the pleural fluid or pleura, generally signify poor prognosis and reduced life expectancy. Treatment of MPE is directed towards palliation of symptoms and improvement in quality of life. Among several treatment options, the most widely used technique is pleurodesis. Other methods include observation, therapeutic drainage, indwelling catheters, pleuroperitoneal shunts and pleurectomy. In this review, we evaluated the indications, application methods, comparative efficacy and complications of minimally invasive techniques employed for the management of MPE. |
|
| 4. | Management of Non-Small Cell Lung Cancer in the Elderly
Deniz Köksal
doi: 10.5152/solunum.2013.003 Pages 14 - 20
Küçük hücreli dışı akciğer kanseri (KHDAK), akciğer kanserlerinin %80’ini oluşturur ve tüm dünyada kansere bağlı ölümlerin başında gelir. Yaşam süresi uzadıkça, yaşlılarda akciğer kanseri görülme insidansı artmaktadır. Yaşlı hastalarda sık görülen komorbid durumlar ve organ fonksiyonlarındaki fizyolojik ilerleyici kayıplar uygun tedavi seçimlerini güçleştirmektedir. Bazı hastalar kemoterapiyi gençler kadar iyi tolere edebilirken, bazıları ciddi toksisiteler yaşamakta ve tedavi modifikasyonlarına gerek duyulmaktadır. Burada önemli olan standart veya hafifletilmiş tedavinin uygulanacağı hastaları etkin bir biçimde seçmektir. Başlangıçta yapılacak kapsamlı geriatrik değerlendirme yaşlı hastada seçilecek en uygun tedavi rejimini belirlemede yararlı bir araçtır. Günümüze kadar yapılan çok az sayıda çalışmada yaşlı KHDAK’li hastalar üzerinde yoğunlaşılmıştır, bunlarda özellikle ileri evre hastaları içermektedir. Erken evrelerdeki tedaviye yönelik yaşlılara özgü prospektif çalışma yoktur. Bu makalede özellikle yaşlı KHDAK’li hastalarda kapsamlı geriatrik değerlendirme üzerinde durulacak ve yaşlı KHDAK’li hastalarda tüm evrelerdeki güncel tedaviler gözden geçirilecektir. Non-small cell lung cancer (NSCLC) remains the leading cause of cancer-related mortality worldwide, representing 80% of lung cancer cases. As a result of increasing life expectancy, the incidence of lung cancer diagnosed in the elderly is rising. Elderly patients often have comorbid conditions and a progressive physiological reduction in organ function, which make the selection of proper treatment difficult. While some patients are able to tolerate chemotherapy as well as their younger counterparts, others experience severe toxicity and require treatment modifications. Thus, a major issue is effectively selecting patients suitable for standard or attenuated therapy. A comprehensive geriatric assessment performed at baseline is a useful tool that can help the best treatment regimen to be administered in the elderly. Until now, there have been only a few trials specifically focused on elderly NSCLC patients, particularly those with advanced disease. Prospective elderly-specific studies in early stages are still lacking. This paper particularly focuses on comprehensive geriatric assessment in elderly NSCLC patients and reviews the most recent therapies for the treatment of all stages of NSCLC in the elderly. |
|
| RESEARCH |
| 5. | Aberrant Right Subclavian Artery Syndrome and Chronic Cough
Baykal Tülek, Gülfem Yıldırım, Fikret Kanat, Mecit Süerdem
doi: 10.5152/solunum.2013.004 Pages REVIEWER LIST - 24
Amaç: Aberran sağ subklavyen arter (ASSA) nadir görülen ve genellikle asemptomatik bir seyir gösteren konjenital bir anomalidir. Erişkin ASSA’lı hastalarda en sık karşılaşılan yakınma yutma güçlüğü olduğu için “disfaji lusoria” olarak ta adlandırılmaktadır. Solunum yakınmaları ise çok daha nadirdir.
Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada kliniğimizde çeşitli solunumsal patolojiler nedeniyle tetkik edilirken ASSA saptanan 8 hasta incelenmiştir.
Bulgular: Hastalardan 3’ünde ASSA ile ilişkili yutma güçlüğü yakınması, bu hastaların 2’sinde ise yutma güçlüğüne eşlik eden kronik öksürük saptanmıştır. Mediastinal kitle şüphesiyle sevk edilen bir hastada ise kontrastlı bilgisayarlı tomografi ile ASSA tanısı konulmuştur. Semptomatik hastalarda diyet ve antireflü tedaviyle yakınmalarda olumlu sonuçlar elde edilmiştir.
Sonuç: Özellikle yutma güçlüğünün eşlik ettiği kronik öksürüklü hastalarda ASSA nadir karşılaşılan öksürük nedenlerden biri olarak, ayırıcı tanıda yer almalıdır. Aim: Aberrant right subclavian artery (ARSA) is a rare congenital abnormality, generally having an asymptomatic course. It is also called “dysphagia lusoria”, and the most frequent symptom is dysphagia in adult patients with ARSA. Respiratory symptoms are even rarer in this entity.
Materials and Methods: In this study, we evaluated eight patients coincidentally diagnosed during examination for a respiratory pathology.
Results: In three of the patients, dysphagia was related to ARSA, and in two patients, chronic cough accompanying dysphagia was determined. In a patient referred to our department for a mediastinal mass, a diagnosis of ARSA was made by contrasted chest CT scan. Symptomatic patients were successfully treated with antireflux medication and dietary changes.
Conclusion: ARSA should be included in the differential diagnosis of cough, especially in patients with chronic cough accompanied by dysphagia. |
|
| 6. | Comparison of Serum Levels for VEGF and Markers of Inflammation in COPD and Their Relationship with Functional Parameters
Nesrin Yöntem Gök, Mediha Gönenç Ortaköylü, Ayşe Bahadır, Figen Alkan, Emel Çağlar
doi: 10.5152/solunum.2013.005 Pages 25 - 31
Amaç: Çalışmamızın amacı KOAH’ın stabil ve alevlenme döneminde sistemik enflamasyon belirteçlerinin ve vasküler endotelyal growth faktörün (VEGF) kan düzeylerini saptamak ve sistemik inflamasyon belirteçleri, hipoksemi, hiperkarbi ve akciğer fonksiyon testleri ile kan VEGF düzeyleri arasındaki ilişkiyi araştırmaktı.
Gereç ve Yöntem: Çalışmamıza KOAH alevlenme nedeni ile hastaneye müracaat eden 30 KOAH hastası, 30 stabil KOAH hastası ve 30 sağlıklı kontrol alındı.Tüm çalışma hastalarının akciğer fonksiyon parametreleri, arter kan gazı analizleri ve kanda vasküler growth faktör (VEGF), interlökin-6, C-reaktif protein, fibrinojen seviyeleri, periferik kan nötrofil sayıları bakıldı. Akut alevlenmesi olan hastalarda kandaki sitokin seviyeleri ve diğer laboratuar testleri altı hafta sonra yeniden ölçüldü.
Bulgular: KOAH atak grubunda fibrinojen düzeyleri, stabil KOAH ve kontrol grubu hastalarına göre yüksek saptandı (sırasıyla 398.8±97.6, 310.3±11.3, 236.1±94.3). KOAH hasta grubu IL-6 düzeyleri, kontrol grubuna göre anlamlı derecede yüksek olmasına karşın KOAH atak ve stabil hasta grubu arasında IL-6 düzeyleri açısından anlamlı fark bulunmadı. VEGF düzeyleri ise; KOAH atak hasta grubunda, stabil KOAH ve kontrol grubuna göre yüksek saptandı. Fakat bu yükseklik istatistiksel olarak anlamlı değildi. KOAH hasta grubunda, VEGF değerleri ile inflamatuar ve fonksiyonel parametrelerle ve arter kan gazı PO2 değerleri arasında bir korelasyon saptanmaz iken, PCO2 değerleri arasında anlamlı (+) pozitif korelasyon saptandı.
Sonuç: Çalışmamızda, fibrinojenin KOAH’ ta atağı gösteren sistemik inflamatuar bir belirteç olduğu ve hastalığın şiddeti arttıkça inflamasyon düzeyleriyle korele fibrinojen düzeylerinin arttığı gösterildi. Tüm KOAH hastalarında IL-6 düzeylerinin kontrol grubuna göre yüksek saptanması, IL-6’nı KOAH’ta sistemik inflamasyonun varlığııgötermesi açııdan anlamlıbulundu. KOAH hasta grubunda saptanan VEGF değrleri ile arter kan gazıPCO2 değerleri arasıdaki (+) korelasyon, VEGF salıııiçn hipoksemiden farklıpotansiyel uyarıarı sö konusu olabileceğni düşündürdü. Aim: The aim of the present study was to determine circulating levels of vascular endothelial growth factor (VEGF) and markers of systemic inflammation in patients with stable and exacerbated chronic obstructive pulmonary disease (COPD) and to assess the relationship between markers of systemic inflammation, hypoxemia, hypercapnia and lung function parameters with circulating VEGF levels in both stable and exacerbated COPD.
Materials and Methods: Lung function parameters, arterial blood gas analysis and circulating levels of VEGF, interleukin-6, C-reactive protein, fibrinogen and peripheral blood neutrophil cell counts were assessed in 30 patients upon admission to the hospital for an acute exacerbation of COPD, in 30 patients with stable COPD, and in 30 controls with normal lung function. In patients with acute exacerbations of COPD, circulating cytokine concentrations and other laboratory markers were reassessed six weeks later.
Results: Fibrinogen levels in exacerbated COPD patients were higher than in stable COPD and healthy controls (398.8±97.6, 310.3±11.3, 236.1±94.3, respectively). Although IL-6 levels in COPD patients were significantly higher than in the control group, there was no significant difference between stable and exacerbated COPD. VEGF levels in exacerbated COPD patients were higher than in stable COPD and controls, but the difference was not statistically significant. There was no correlation between VEGF levels and inflammation markers, functional parameters or PaO2, but there was a positive correlation between PaCO2 and VEGF in COPD patients.
Conclusion: Our study revealed that fibrinogen is a systemic inflammatory marker that reflects exacerbations of COPD and it is correlated with disease severity. We conclude that IL-6 levels are valuable for showing the presence of systemic inflammation in COPD. The positive correlation between VEGF and PaCO2 levels in COPD patients suggests that VEGF may be released by another potential stimulant in response to hypoxemia. |
|
| 7. | Misuse of Inhalation Devices-Effective Parameters and the Role of Education
Yusuf Aydemir
doi: 10.5152/solunum.2013.006 Pages 32 - 38
Amaç: Astım ve kronik obstrüktif akciğer hastalığı tedavisinde kullanılan inhaler cihazlar, hastalar tarafından yaygın olarak yanlış kullanılmaktadır. Çalışmanın amacı; inhaler cihazların hatalı kullanım oranlarını belirlemek, yanlış kullanıma etkili olabilecek parametreleri değerlendirmek ve doğru kullanıma eğitimin katkısını göstermektir.
Gereç ve Yöntem: Halen inhaler cihaz kullanmakta olan 300 hasta çalışmaya alındı. Hastaların yaş, cinsiyet, öğrenim durumu, hastalık tipi ve süresi gibi bilgileri toplandı. Hastaların eğitim öncesi cihazları kullanma becerileri, Toraks Derneği Ulusal Astım Tanı ve Tedavi Rehberinden yararlanılarak hazırlanan inhaler ilaç kullanma beceri çizelgesine göre değerlendirildi. Ardından hastalara yüzyüze uygulamalı kullanım eğitimi verildi ve kullanım becerileri tekrar değerlendirildi.
Bulgular: Hastaların ancak %51’i ilaçlarını doğru şekilde kullanmaktaydı. Hata oranı ölçülü doz inhaler grubunda %87, kuru toz inhaler grubunda %47 idi. Öğrenim durumu, göğüs hastalıkları uzmanı teşhis ve tarifi, hastalık süresi ve yatış sıklığı doğru kullanıma etkili parametrelerdi. Multivariate analiz sonuçlarına göre eğitim öncesinde; öğrenim durumu, cinsiyet, yaşanılan yer, hastalık süresi, göğüs uzmanı takibi ve yatış sıklığı doğru kullanım üzerine etkili faktörler olarak bulundu. Hastaların inhaler cihaz eğitimi sonrası doğru kullanma oranı anlamlı derecede yükseldi (p<0.001).
Sonuç: İnhaler cihazların kullanım tekniği hastalara mutlaka öğretilmelidir. Bu eğitim özellikle ilacı yazan hekim tarafından yapılmalı, poliklinik ve servislerde yetişmiş sağlık personeli ile eğitimler sık sık tekrarlanmalıdır. Aim: Inhaler devices used in the treatment of asthma and chronic obstructive pulmonary disease are often used incorrectly by patients. The aim of this study was to determine the rates of misuse of inhaler devices, to evaluate of the parameters that can affect incorrect use and to show the contribution of education to correct usage.
Materials and Methods: Three hundred patients, using inhaler devices, were included in the study. Age, sex, educational level, disease type and disease duration data of the patients were noted. Ability of the patients to use device before training were assessed according to the chart of patients’ ability to use inhaled medication which was prepared using the Turkish Thoracic Society asthma Management and Prevention Guideline. Face-to-face, hands-on training was then provided to the patients and their abilities to use inhaled medication were reassessed.
Results: 51% of patients used the devices correctly. The incorrect use ratio was 87% for pressurised metered dose inhalers and 47% in the dry powder inhaler group. Educational level, duration of disease, hospitalization frequency and pulmonologist diagnosis and device description were significant parameters influencing correct usage. Multivariate analysis revealed that state of education, gender, residence, duration of disease, pulmonologist follow-up, and hospitalization frequency were found to be significant factors affecting the proper use before education. The rate of proper use was significantly increased after inhaler device training (p<0.001)
Conclusion: The technique of inhaler device use must be taught to the patients. This education should be provided by the prescribing physician and must be repeated by a well-trained healthcare staff member. |
|
| 8. | Typical Carcinoid and Benign Endobronchial Tumour Cases Treated with Interventional Bronchoscopic Techniques
Sevda Şener Cömert, Elif Torun Parmaksız, Benan Çağlayan, Hüseyin Tahsin Gülseven, Banu Salepci, Ali Fidan
doi: 10.5152/solunum.2013.007 Pages 39 - 44
Amaç: Çalışmanın amacı kliniğimizin girişimsel bronkoskopi deneyimlerini ortaya koymak ve bu yöntemler ile tedavi ettiğimiz tipik karsinoid ve benign endobronşial tümör olgularımızı paylaşmaktır. Gereç ve Yöntem: 2008-2012 yılları arasında kliniğimizde girişimsel bronkoskopik yöntemler ile tedavi edilmiş olan tipik karsinoid ve benign endobronşiyal tümör olgularının dosyaları retrospektif olarak incelendi. Olguların demografik özellikleri, yapılan bronkoskopik işlem, lezyonun lokalizasyonu ve tipi, patolojik tanısı, tedavi modalitesi, işlemin başarısı, olguların takip süreleri kayıt edildi ve değerlendirildi.
Bulgular: Çalışmaya yaş ortalamaları 57.1±11.5 (min: 34; max: 76) yıl olan; 11’i (%64.7) erkek, 6’sı (%35.3) kadın toplam 17 olgu dahil edildi. Üç olguda işlem 3 defa, 2 olguda 2 defa, 1 olguda ise 6 defa tekrarlanmıştı. Girişimsel işlemlerin 21’i (%70.0) fleksible bronkoskopi ile, 9’u (%30.0) ise rijid bronkoskopi ile yapılmıştı. Bronkoskopik işlemlerin 9’u genel anestezi altında yapılırken, 21’i lokal anestezi altında yapılmıştı. On (%58.8) olguda lezyon sağda iken 6 (%35.3) olguda solda, 1 (%5.9) olguda ise trakeada yer almaktaydı. Lezyonların 9’u (%52.9) polipoid tipte, 5’i (%29.4) vejetan kitle ve 3’ü (%17.7) ise geniş tabanı ile bronşa oturan lezyonlar idi. On yedi olguda toplam 33 işlem uygulanmış olup bunlar; 15 argon plazma koterizasyon, 14 elektrokoter ve 4 kriyo işlemidir. Patolojik inceleme sonucunda lezyonların 6’sı tipik karsinoid tümör, 4’ü hamartom, 5’i lipom ve 2’si papillom tanısı almıştı. Girişimsel bronkoskopi işlemleri sonucunda major komplikasyon görülmemişti. Girişimsel bronkoskopik yöntemler olguların 16’sında (%94.1) başarılı olurken 1 (%5.9) olguya cerrahi uygulanmıştı.
Sonuç: Girişimsel bronkoskopik işlemler mortalite ve morbiditesi düşük, solunum fonksiyon kaybına neden olmayan, başarı oranı yüksek, efektif yöntemlerdir. Tipik karsinoid tümör ve benign endobronşiyal tümörlerde ilk tercih edilecek tedavi modalitesi olarak akılda tutulmalıdır. Aim: The aim of this study was to demonstrate the experience of our clinic in interventional bronchoscopy and to evaluate the typical carcinoid and benign endobronchial tumour patients treated with these techniques.
Materials and Methods: The files of typical carcinoid or benign endobronchial tumour cases treated with interventional bronchoscopic techniques in our clinic between the years 2008-2012 were investigated retrospectively. Demographic characteristics, bronchoscopic procedure, location and type of the lesion, pathological diagnosis, treatment modality, the success of the interventional bronchoscopic treatment and follow-up periods of the patients were recorded and evaluated.
Results: Eleven (64.7%) male and six (35.3%) female patients, for a total of 17 cases with a mean age of 57.1±11.5 (min: 34, max: 76) years were included in the study. The process was repeated three times in three cases, twice in two cases and six times in one case. Twenty-one (70.0%) of the interventional procedures were performed with flexible bronchoscope, while nine (30.0%) were performed with a rigid bronchoscope. Nine of the bronchoscopic procedures were performed under general anaesthesia, whereas 21 were performed under local anaesthesia. The lesions were located in the right bronchial system in ten (58.8%) cases, in the left bronchial system in six (35.3%) cases and in the trachea in one (5.9%) case. Of the lesions, nine (52.9%) were of the polypoid type, five (29.4%) were a vegetative mass and three (17.7%) were located in the bronchus with a broad base. A total of 33 processes, of which 15 were argon plasma coagulation, 14 were electrocautery and four were cryocautery, were applied to 17 patients. Six lesions were diagnosed as typical carcinoid tumours, five as lipomas, four as hematomas and two as papillomas upon pathological examination. There were no major complications seen after the interventional bronchoscopic procedures. While interventional bronchoscopic techniques were successful in 16 (94.1%) patients, one (5.9%) patient underwent surgical intervention.
Conclusion: Interventional bronchoscopic procedures are effective methods with a high success rate which do not result in a loss of pulmonary function and have low morbidity and mortality. In the treatment of typical carcinoid and benign endobronchial tumours, interventional bronchoscopic methods should be considered as the first choice of treatment modatlyi. |
|
| 9. | Insulin Resistance in Obstructive Sleep Apnoea Syndrome
Selma Aydoğan Eroğlu, Tülin Kuyucu, Hacer Okur, Mevlüt Karataş
doi: 10.5152/solunum.2013.008 Pages 45 - 49
Amaç: Çalışmada Obstruktif Uyku Apne Sendromu (OUAS) ile insülin direnci (İD) arasındaki ilişki ve İD’nin etkilendiği faktörleri araştırmak hedeflendi.
Gereç ve Yöntem: Eylül-Ocak 2008 tarihleri arasında polisomnografi yapılarak apne hipopne indeksi (AHİ) ≥5 saptanan hafif, orta ve ağır olmak üzere toplam 60 hasta OUAS grubuna, AHİ<5 olan 25 hasta kontrol grubuna alındı. Hastaların açlık kan glikoz, total lipid ve insülin düzeyleri çalışıldı. Homeostasis model insulin rezistans ölçüm modeli (HOMA-İR) kullanılarak İD hesaplandı.
Bulgular: OUAS hastalarının ortalama açlık kan glikozu 94.9±10.2 mg/dL, insülin düzeyi 11.0±6.6U/L, HOMA-İR 2.6±1.7 total kolesterol 223.3±45.0, LDL kolesterol 146.3±37.0 olarak bulundu. OUAS grubunda açlık insülin seviyesi, HOMA-ID, total ve LDL kolesterol düzeyi kontrol grubundan yüksek saptandı.
Sonuç: Çalışmada, İD üzerine etkili faktörler değerlendirildiğinde, AHİ>15 ve boyun çevresi ölçümlerinin etkileri anlamlı derecede yüksek bulundu (sırasıyla p=0.030 odds 3.01; p=0.014 odds 3.98). OUAS’de İD’nin obezite ve bel çevresi ölçümlerinden bağımsız geliştiği tespit edildi. Aim: In this study, we aimed to determine the association between obstructive sleep apnoea syndrome (OSAS) and insulin resistance (IR) along with related factors.
Materials and Methods: Polysomnography was performed from September to January 2008. According to the apnoea hypopnea index (AHI) ≥ 5 that were mild, moderate and severe, giving a total of 60 patients in the OSAS group; 25 patients with AHI <5 were included as the control group. Fasting blood glucose, as well as the total lipid and insulin levels were determined. IR was calculated using the homeostasis model of insulin resistance (HOMA-IR) measurement model.
Results: The OSAS group showed the following levels: mean fasting glucose 94.9±10.2 mg/dL, insulin level 11.0±6.6U/L, HOMA-IR score 2.6±1.7, total cholesterol 223.3±45.0 and LDL cholesterol 146.3±37.0. Fasting insulin levels, HOMA-IR, total and LDL cholesterol levels were higher in the OSAS group than in the control group.
Conclusion: In this study, when we evaluated the factors affecting IR, it was determined that the effects of AHI>15 and neck circumference measurements were significantly higher (p=0.030 odds 3.01; p=0.014 odds 3.98 respectively). In patients with OSAS, the existence of IR was shown to be independent from the common obesity and waist circumference measurements. |
|
| 10. | The Relationship Between the Serum Resistin Levels of Patients with COPD Attack and Airway Obstruction
Funda Yıldırım, Teyfik Turgut, Gamze Kırkıl, Bilal Üstündağ
doi: 10.5152/solunum.2013.009 Pages 50 - 55
Amaç: Kronik obstrüktif akciğer hastalığı (KOAH) olan hastaların yaklaşık olarak üçte birinde malnütrisyon gelişmekte ve bu durum hastalığın ileri evrelerinde daha da kötüleşebilmektedir. KOAH atakları sırasında artan sistemik inflamatuar yanıtın kilo kaybı ile ilişkisi olabileceği bilinmektedir. Bu çalışmada, KOAH akut atak hastalarında plazma rezistin, leptin ve inflamatuar sitokin düzeylerini ölçerek hava yolu obstrüksiyon derecesi ile ilişkilerini araştırmayı amaçladık.
Gereç ve Yöntem: KOAH akut atak tanısı ile kliniğimize yatırılan 38 hasta ve kontrol grubu olarak 21 sağlıklı birey çalışmaya alındı. Hastaların demografik verileri, sigara öyküleri, hastalık süreleri ve daha önceden kullandığı ilaçlar kaydedildi. KOAH hastaları ve sağlıklı kontrol grubunda serum sitokin, leptin ve rezistin seviyeleri ölçüldü. KOAH’lı olgulardan atak sonrası 15. günde tekrar venöz kan örnekleri alınarak, solunum fonksiyon testi yapıldı.
Bulgular: Çalışmaya alınan KOAH’lı hastaların (E/K=20/18) yaş ortalaması 61.50±9.03 yıl, kontrol grubunun (E/K=12/9) ise 56.52±9.90 yıl idi. Gruplar arasında cinsiyet ve yaş ortalamaları açısından istatistiksel bir fark yoktu. Serum TNF-α, IL-1β, IL-6, IL-8, leptin, rezistin düzeyleri KOAH grubunda kontrol grubuna göre belirgin yüksekti. KOAH’lı hastaların 15. gündeki serum TNF-a, IL-1β, IL-6, IL-8, leptin ve rezistin düzeylerinde 1. güne göre belirgin azalma olduğu (tüm parametreler için p<0.001), FEV1 ve FVC değerlerinde ise 1. güne göre anlamlı artış olduğu (FEV1 için p<0.001, FVC için p<0.05), FEV1/FVC değerinde farklılık olmadığı saptandı (p>0.05). Çalışmanın 1. gününde KOAH’lı hastaların sadece FEV1 ile serum TNF-a değerleri arasında zayıf bir korelasyon olduğu izlendi (p<0.05, r=0.364). Çalışmanın 15. gününde de benzer korelasyon olduğu tespit edildi (p<0.05, r=0.447).
Sonuç: KOAH atak döneminde serum leptin ve rezistin düzeylerinin artması, atak tedavisi ile düzeylerinin normal düzeye inmesi nedeni ile her ikisi de birer inflamatuar belirteç olarak kullanılabilir. Aim: Malnutrition occurs in approximately one-third of patients with chronic obstructive pulmonary disease (COPD), and this situation may further worsen in advanced stages of the disease. It is known that an increased systemic inflammatory response is related to weight loss. We aimed to evaluate the levels of plasma resistin, leptin and inflammatory cytokines in patients with acute exacerbations of COPD, and to investigate the relationship between the degree of airway obstruction in this study.
Materials and Methods: Thirty-eight COPD attack patients who were hospitalised to our clinic and 21 healthy individuals as a control group enrolled into the study. Demographic data, smoking history, disease duration and previous medication were recorded. Serum cytokine, leptin, and resistin levels were evaluated in the COPD and healthy control groups. In the COPD group, venous blood samples were taken again on the 15th day, and pulmonary function tests were performed.
Results: The median age of the COPD group (M/F=20/18) was 61.50±9.03 years, and 56.52±9.90 years in the control group (M/ F=12/9). There was no significant difference in sex and age between the groups. Serum TNF-α, IL-1β, IL-6, IL-8, leptin and resistin levels were significantly higher in the COPD group than in the control group. Serum TNF-α, IL-1β, IL-6, IL-8, leptin, resistin levels in COPD patients on the 15th day were significantly lower than the levels on the first day (p<0.001 for all parameters). FEV1 and FVC parameters were increased on the 15th day when compared with the first day (p<0.001 for FEV1, p<0.05 for FVC). No change was observed in FEV1/ FVC (p>0.05). Only FEV1 and TNF-α levels were mildly correlated on the first day of the study (p<0.05, r=0.364). A similar correlation was observed on the 15th day of the study (p<0.05, r=0.447).
Conclusion: Because the levels of serum leptin and resistin increase during COPD attack and decrease to normal levels after attack therapy, both can be used as an inflammatory marker. |
|
| CASE REPORT |
| 11. | A Case of Miliary Tuberculosis Detected with Laryngeal Oedema: Complication with Septic Shock and Thrombocytopaenia
Emel Bulcun, Aydanur Ekici, Mehmet Ekici, Pınar Yıldız Gülhan, Ömür Güngör, Mustafa Kazkayası
doi: 10.5152/solunum.2013.010 Pages 56 - 59
Tüberküloz, her doku ve organı tutabilen çok geniş klinik spektruma sahip bir hastalıktır. Elli yedi yaşında olgumuz larenks ödemi sonrasında milyer tüberküloz şeklinde karşımıza çıktı. Tüberkülozun seyrinde septik şok gelişti. Antitüberküloz tedavisi ile septik şok düzelirken trombositopeni gelişti. Tedaviden rifampisin çıkartıldığında trombositopenisi düzeldi. Olgumuzu tüberkülozun hem karşımıza geliş şekillerini hem de komplikasyonlarını irdelemek için burada sunmayı uygun bulduk. Tuberculosis, a disease with a wide clinical spectrum, can involve all tissues and organs. A 57-year-old case appeared in the form miliary tuberculosis after laryngeal oedema. Septic shock developed in the course of tuberculosis. Thrombocytopaenia then developed, while septic shock improved following antituberculosis treatment. Thrombocytopaenia improved after rifampicin was removed from the treatment regimen. We decide |
|
| 12. | A Case of Tuberculosis Effusion and Lymphadenitis Followed by the Development of a Hepatic Abscess During Treatment with Antituberculosis Drugs
Ceyda Mahleç Anar, Melih Büyükşirin, Onur Fevzi Erer, Günhan Yavaşoğlu, Hüseyin Halilçolar
doi: 10.5152/solunum.2013.011 Pages 60 - 65
Tüberküloz plörezi ve lenfadenit sık rastlanan ekstrapulmoner tüberküloz tablosudur. Paradoksal yanıt, yeni lenfadenopati (LAP) oluşumu veya varolan lenf nodlarının büyümesi ile karakterize tedavi planını etkilemeyen bir aşırı duyarlılık reaksiyonudur. Bizim olgumuzun toraks tomografisinde mediastinal çok sayıda büyümüş lenf nodu ve sağda plevral effüzyon izlendi. Plevral biyopsinin patoloji sonucunun kazeifiye granülomatöz plörit gelmesi üzerine antitüberküloz tedavi başlandı. Antitüberküloz tedavinin 2. ayında sıvının regrese olduğu ancak lenf bezlerinin progrese olduğu ve akciğer parankiminde heterojen infiltrasyon geliştiği izlendi. Balgamın mikroskobik incelemesinde tüberküloz basili görüldü. Bu arada tedavisi devam eden hastanın kontrol toraks BT’sinin alt kesitlerindeki görüntülerinde karaciğerde iki adet hipodens lezyon izlendi ve ultrasonografi ile teyit edilen lezyonların apse olduğu saptandı. Yapılan karaciğer perkütan aspirasyon biyopsisinin patoloji sonucu granülomatöz hepatit olarak rapor edildi. Bu bulgularla hastada antitüberküloz tedavi altındayken gelişen karaciğer absesi düşünüldü; antitüberküloz tedavisine devam edilen hastada klinik ve radyolojik düzelme sağlandı. Tuberculosis effusion and lymphadenitis are the most frequent occurrence of extrapulmonary tuberculosis. A paradoxical response, i.e., a hypersensitivity reaction, does not affect the treatment plan, and is characterised by the formation of new lymph nodes and the growth of existing lymph nodes. In our case, thoracic CT scans demonstrated a multilobular abscess on the upper mediastinum next to that paratracheal site and a pleural effusion on the right side. A specimen taken from the pleura showed granulomatous inflammation with caseation necrosis; antituberculosis treatment was then initiated. Regression of the pleural effusion, but progression of lymphadenitis and homogeneıus infiltration, were determined by chest X-ray in the second month of treatment. Acid-fast bacilli were positive on sputum analysis. Two hypodense lesions were found in the liver on the control thorax CT during treatment and when the lesions were investigated by ultrasonograpy (USG), the lesions were detected as an abscess. The result of the liver percutaneous needle aspiration biopsy was reported as granulomatous hepatitis. We thought that the hepatic abscess improved during the treatment for tuberculosis; clinical and radiological improvement was demonstrated and the patient continued antituberculosis treatment. |
|
| 13. | Eosinophilic Pleural Effusion: Pulmonary Hydatid Cyst Ruptured Into the Pleural Space
Melih BÜYÜKŞİRİN, Filiz Güldaval, Kenan Can Ceylan, Elif Duman Çetin, Günhan Yavaşoğlu, Hüseyin Halilçolar
doi: 10.5152/solunum.2013.012 Pages 66 - 68
Kırkbeş yaşında erkek olgu, ateş, öksürük ve nefes darlığı ile başvurdu. Solunum sesleri sağda azalmıştı. Akciğer radyogramında sağda 4. ön kot kavsine kadar uzanan homojen dansite artımı izleniyordu. Torasentez ile alınan sıvıda eozinofil hücre hakimiyeti görüldü. Bilgisayarlı toraks tomografisi kesitlerinde sağ plevral aralıkta masif plevral efüzyon, sağ alt lobda atelektazi ve sıvı içersinde anteriyorda yerleşimli membran benzeri oluşum dikkati çekti. Batın ultrasonografide sağ hemitoraksta sıvı ile birlikte karaciğerde sağ lob yerleşiminde 50 mm çapta kistik lezyon raporlandı. Kist hidatik ELISA 164.49 NTU (pozitif) gelen olguda operasyonda perfore olmuş kist hidatik saptandı. Eozinofilik efüzyonların nadir nedenlerinden olması nedeniyle sunuldu. A 45-year-old man was admitted with fever, cough and shortness of breath. Physical examination revealed decreased pulmonary sounds on the right hemithorax. There was an increased homogenous opacity till the 4. anterior costa on the right side at chest x-ray. Eosinophilic infiltration was observed in the pleural fluid. Computed tomography of thorax revealed right sided masive pleural effusion, right lower lobe athelectasis and a membranous appearence inside the pleural fluid located anteriorly. Plural fluid in the right hemithorax together with a 50 mm cystic lesion in the right lobe of liver was reported at abdominal ultrasonography. The hydatic cyst ELISA test was positive (164.49 NTU). A perforated hydatic cyst was determined during surgery. This case is presented as a rare case of eosinophilic pleural effusion. |
|
|
|
|