Kronik Obstrüktif Akciðer Hastalýðýnda (KOAH), mortalite ve morbiditenin en önemli nedeni akut alevlenmelerdir. KOAH akut alevlenmelerinde uygulanan medikal tedavilere raðmen, olgularýn %25'inde mekanik ventilasyon ihtiyacý ortaya çýkar. Mekanik ventilasyon entübe (invazif) veya nonentübe (noninvazif) olarak uygulanabilir. Fakat invazif mekanik ventilasyonun birçok komplikasyon vardýr. Bizim çalýþmamýzýn amacý KOAH akut atakta; standart medikal tedavi ile standart medikal tedaviye ek olarak uygulanan noninvazif mekanik ventilasyonun etkinliðini karþýlaþtýrmaktý. KOAH akut atak ile baþvuran 40 olguyu deðerlendirdik. Tüm olgular hiperkapni ile (PaCO2>45 mmHg) baþvurmuþtu. 20 olguya standart medikal tedavi, kalan 20 olguya ise standart medikal tedaviye ek olarak bilevel ventilatör (BÝPAP Vision, Respironics Inc. Murrayville PA. ABD) ile noninvazif pozitif basýnçlý ventilasyon (NPPV) uygulandý. NPPV uygulanan KOAH akut ataktaki olgularda; pH'da anlamlý artýþ, PaCO2'de düþme, hastanede kalma süresi ve hastane mortalitesinde azalma mevcuttu. Sonuç olarak KOAH'a baðlý akut hiperkapnik solunum yetmezliðinde, noninvazif pozitif basýnçlý ventilasyon, standart medikal tedaviden daha etkili bulunmuþtur.

The primary reason for mortality and morbidity in Chronic Obstructive Lung Disease (COPD) is acute exacerbation. Despite standard medical treatment, approximately 25% of COPD patients with acute respiratory failure require mechanical ventilation. Mechanical ventilatory support can be applied to intubated(invasive) or non-intubated patients(noninvasive). However, invasive mechanical ventilation has a lot of complications. The aim of our study is to compare the efficacy of standard medical therapy (SMT) and noninvasive mechanical ventilation additional to SMT in acute exacerbations of COPD. We evaluated 40 patients (39 male and 1 female, median age of 62.8±9.2) with acute exacerbation of COPD. All patients were hypercapnic (PaCO2 >45mmHg). 20 patients were given SMT and 20 patients were started on noninvasive positive pressure ventilation (NPPV) with bilevel ventilators (BÝPAP Vision, Respironics Inc. Murrayville PA, USA) in addition to SMT. In patients with acute respiratory failure due to COPD receiving NPPV, a significant rise in pH and a reduction in PaCO2, duration of hospitalization and hospital mortality rate were detected. In conclusion; this study showed that NPPV is a more effective treatment option than standart medical therapy in COPD patients with hypercapnic respiratory failure.

Abstract | Full Text PDF

Astým ataklarý sýrasýnda özellikle ß2 agonist ve aminofilin uygulamasýna baðlý olarak elektrolit dengesizliði, özellikle de en erken hipokalemi ortaya çýkmaktadýr. Kronik astýmlý olgularda elektrolit dengesizliðinin prevalansý ve uygulanan tedavinin bu deðiþiklikler üzerine etkisi bilinmemektedir. Kronik stabil astýmlý olgularda elektrolit dengesizliðinin geliþip geliþmediði ve kullanýlan terapötik ajanlarýn elektrolit seviyeleri üzerine olan etkisini araþtýrmak amaçlandý. Çalýþma Fýrat Üniversitesi Týp Fakültesi Göðüs Hastalýklarý AD'de prospektif olarak yapýldý. 30 stabil astýmlý olgu (6'sý hafif, 12'si orta, 12'si aðýr astýmlý) deðerlendirilmeye alýnarak, olgularýn demografik özellikleri ile kullandýðý tedavi protokollleri sorgulandý ve serum potasyum, magnezyum, fosfor, kalsiyum ile sodyum seviyeleri ölçüldü. Olgularýn yaþ ortalamasý 48.07±12.71, erkek kadýn oraný 4/26 idi. %83.3'ü inhaler steroid, %93.3'ü ß2 agonist ve %50'si teofilin kullanýyordu. 23'ünde (%76.6) elektrolit dengesizliði (%60.87'sinde tek, %39.13'ünde iki elektrolit dengesizliði) saptandý. Elektrolit dengesizliði olan olgularda ortalama deðerler; magnezyumda 1.34±0.19 mg/dL (%56.6, n=17), kalsiyumda 11.27±0.20 mg/dL (%13.3, n=4), potasyumda 2.7 mmol/L (%3.3, n=1) ve fosforda 2.1±0.15 mg/dL (%16.6, n=5) idi. Sodyumda bir dengesizlik saptanmadý. Elektrolit dengesizliði olan olgular ile elektrolit deðerleri normal olan olgular arasýnda yaþ, hastalýk süresi, hastalýðýn þiddeti ve tedavide kullanýlan ilaçlar açýsýndan istatistiksel bir iliþki saptanmadý. Sonuç olarak kronik stabil astýmlý olgularda hipomagnesemi, hipopotasemi, hipofosfatemi ve hiperkalsemi gözlenmiþ, bunun tedavide kullanýlan ilaçlar ve hastalýðýn þiddeti ile iliþkisi saptanmamýþtýr. Potansiyel kardiyak ve solunumsal patolojilerden kaçýnýlmasý için hem stabil hem de ataktaki astýmlý olgularda serum elektrolit düzeylerinin rutin olarak ölçülmesi gerektiði sonucuna varýlmýþtýr.

During asthmatic attacks electrolyte disturbances especially hypokalemia due to ß2 agonist and theophylline treatment occur.In patients with chronic asthma, the prevalence of electrolyte disturbances and effect of treatment on these changes are unknown. Aim: To determine the prevalence of electrolyte disturbances in patients with chronic stable asthma and to assess the effect of therapeutic agents used for chronic asthma on these changes. The study was performed prospectively in Fýrat University Chest Diseases Department. Thirty asthmatic patients (6 mild, 12 moderate, 12 severe) were involved in the study. Their demographic characteristics and current treatment protocols were obtained and serum potassium, magnesium, phosphorus, calcium and sodium levels were measured. The mean age of the patients was 48.07±12.71, male/female ratio being 4/26. In this study, 83.3% , 93.3% and 50% of the patients were receiving inhaled steroids, inhaled ß-agonists and oral theophylline respectively. Electrolyte disturbance was found in 23(76.6%) patients, 60.87% of whom had single and 39.13% two electrolyte disturbances. In patients with electrolyte disturbance, mean electrolyte levels were: magnesium ; 1.34±0.19mg/dL(56.6%,n=17), calcium; 11.27±0.20mg/dL(13.3%,n=1), potassium; 2.7mmol/L and phosphorus; 2.1±0.15mg/dL (16.6%, n=5). No disturbance was detected in sodium levels. There was no statistically significant difference between the patients with electrolyte disturbances and with normal levels regarding age, duration and severity of illness and treatment. Hypomagnesemia, hypopotasemia and hypercalcemia were observed in chronic stable asthmatic patients. There was no correlation between the electrolyte disturbances and treatment drugs as well as severity of illness. We concluded that serum electrolyte levels must be measured routinely in patients with chronic stable asthma and during acute attacks to avoid potential cardiac and respiratory hazards.

Abstract | Full Text PDF

Son zamanlarda insan tümörlerinde radyasyona dirençli hipoksik hücrelerin varlýðý gösterilmiþtir. Aneminin de çeþitli tümörlerin radyoterapisinde önemli bir prognostik faktör olduðu bilinmektedir. Bunun olasý bir mekanizmasý, kanýn azalmýþ oksijen taþýma kapasitesi sonucunda, tümör dokusundaki hipoksik hücre oranýnýn artmasý olabilir. Arteriyel oksijen içeriðinin (CaO2) dokulara kapillerlerle taþýnan aktüel oksijen hacmini yansýttýðý kabul edilir. Bu çalýþmada CaO2, arterial oksijen saturasyonu (SaO2), parsiyel arteriyel oksijen basýncý (PaO2) ve hemoglobin düzeyinin epidermoid hücreli akciðer kanserlerinde radyoterapi sonrasý tümör regresyonuyla olan iliþkisini araþtýrmak amaçlandý. Radikal radyoterapi uygulanan 27 epidermoid bronþ kanserli hasta çalýþmaya alýndý. Radyoterapi sonrasýndaki tümör regresyonu tümör alanýndaki gerilemenin oraný olarak ölçüldü. Tedavi öncesi CaO2, SaO2, PaO2 ve hemoglobin düzeyi ile tümör regresyonu arasýnda anlamlý korelasyon saptandý. (Sýrasýyla; r = 0.766, p< 0.001; r = 0.891, p< 0.001; r = 0.859, p< 0.001; r = 0.529, p< 0.01) Aktüel doku oksijenasyonunun bir göstergesi olan CaO2, hemoglobine göre tümör regresyonuyla daha fazla korelasyon göstermiþtir. Bu doku hipoksisinin radyoterapiye olan dirençte etkili olduðunu indirekt olarak gösterir.

The existence of radiation resistant hypoxic cells has recently been demonstrated in human tumor tissues. Anemia is also known to be a significant prognostic factor for the radiotherapy of various tumors. This is possibly related to the increased ratio of hypoxic cells in tumor tissue due to diminished oxygen transport capacity of blood. Arterial oxygen content (Ca02) is believed to reflect the actual oxygen volume transported by capillaries to the tissues. In this study, we aimed to investigate the relationship between postradiotherapy tumor regression in epidermoid lung cancer and CaO2, arterial oxygen saturation (SaO2), partial arterial oxygen pressure (PaO2) and hemoglobin (Hb) level. Radiotherapy applied twenty-seven patients with epidermoid lung cancer were enrolled in the study. Postradiotherapy tumor regression was calculated as a ratio of change in the tumor area. CaO2, an actual indicator of tissue oxygenation, showed more correlation in tumor regression than hemoglobin. This indirectly reveals that tissue hypoxia is effective on tumor resistance to irradiation.

Abstract | Full Text PDF

Vena cava superior sendromu'nda (VCSS) radyoterapi sonuçlarýný araþtýrmak amacýyla 1978-2000 yýllarý arasýnda radyoterapi uygulanmýþ 173 olgu retrospektif olarak deðerlendirilmiþtir. Olgularýn 156'sý erkek 17'si kadýn, medyan yaþ 55'tir (17-85). 119 olguda (%68.8) tedavi öncesi veya sonrasý, biyopsi veya sitolojik inceleme yapýlmýþ; 103'ünde (%59.5) histolojik taný elde edilmiþtir. En fazla VCSS' ye neden olan histolojik grubun küçük hücreli dýþý akciðer kanseri olduðu belirlenmiþtir. Semptomlarýn ortaya çýkýþ süresi, medyan 30 (2-180) gündür. Dispne en sýk görülen semptomdur. Olgularýn 91'ine (%52.6) kemoterapi uygulanmýþtýr. Üç farklý fraksiyonasyon þemasý ile medyan 4500 cGy (3000-6600 cGy) radyoterapi uygulanmýþtýr. 67 olguya 1.8-2 Gy günlük doz ile baþlanýp 50-66 Gy; 43 olguya yüksek dozla (4 Gy) baþlanýp, 3-4 gün sonra konvansiyonel dozlarla devam edilip 45-50 Gy; 63 olguya 3 Gy günlük dozla toplam 30-36 Gy radyoterapi uygulanmýþtýr. Medyan saðkalým 4 (1-192) aydýr. Olgularýn 165'inde (%95.4) subjektif yanýt elde edilmiþ, %77.5'inde %50'den fazla palyasyon saðlanmýþtýr. Yüksek dozla baþlanýp konvansiyonel dozlarla devam edilen olgularda, erken palyasyon oraný (?2200cGy) diðer fraksiyonasyonlara göre daha yüksektir (p=0.02). Olgularýn 1 ve 2 yýllýk genel saðkalým oranlarý sýrasýyla %14.6 ve % 3 olarak bulunmuþtur. Radyoterapi VCSS'nin tedavisinde subjektif palyasyon saðlamada etkin ve güvenli bir yöntemdir. Yüksek ýþýn dozu ile tedaviye baþlanmasý erken palyasyon saðlanmasý bakýmýndan etkili olmakta ancak saðkalým açýsýndan üstünlük göstermemektedir.

A retrospective analysis was made between years 1978-2000 to assess the results of 173 patients with superior vena cava syndrome (SVCS) treated with radiotherapy. 156 of the patients were male and 17 were female, median age being 55 (ages 17-85). Biopsy or cytological investigation was performed to 119(69.8%) of the patients before and after therapy. Histological diagnosis was obtained in 59.5% of the patients. The most common histology causing SVCS was non-small cell carcinoma. Median duration of symptoms was 30 (2-180) days. Dyspnea was the most frequent symptom. 91(52.6%) patients received chemotherapy. A median of 4500 cGy (3000-6600 cGy) dose radiotherapy with three different fractination schedule was applied. In 67 patients conventional fractionation up to 50-66 Gy, with a daily dose of 1.8-2 Gy was used. 43 patients were given a high initial dose of 4 Gy daily for 3-4 days and continued with conventional doses. 63 patients had 30-36 Gy with a daily dose of 3 Gy. Median survival was 4(1- 192) months. A subjective response was detected in 165(95.4%) of the patients and the response rate was >50% in 134 (77.5%). Early palliation rate (?2200 cGy) was significantly higher in patients treated with a high initial dose than the other fractionation groups. Overall survival rates of the study group for one and two years were 14.6% and 3% respectively. Radiotherapy is an effective and secure method for achieving subjective palliation in the treatment of SVCS. Beginning with high doses may be helpful for early palliation;however, does not improve overall survival rate. Morover, radiotherapy can be applied before definitive histological diagnosis is available.

Abstract | Full Text PDF

Laringeal mekanoreseptörlerin, hiperkapni ile uyarýldýklarý bilinmesine karþýn, bu reseptörlerin lokal hipoksi ve hiperoksi ile uyarýlýp uyarýlmadýklarý ve ventilasyon üzerindeki etkileri kesin olarak ortaya koyulmamýþtýr.Bu nedenle tiyopentan (25 mg/kg) ile uyutulan tavþanlarýn larinksinden solunum pompasý aracýlýðý ile %7-O2-%93N2'lik hipoksi gaz karýþýmý ve %100 O2 geçirilmesinde ventilasyonda meydana gelen deðiþimler incelendi. Larinks, oropharyngeal boþluktan ve trakeadan ayrýldý. Aþaðý trakeal kanül aracýlýðý ile soluk hacmi (VT), soluk frekansý (f/dk), kaydedildi ve solunum dakika hacmi (VE) hesaplandý. Ayrýca sistemik arteryel kan basýncý kaydedildi. Her bir fazda alýnan arteryel kan örneklerinde PaO2, PaCO2 ve pHa ölçümleri yapýldý. Larinksten 500 mlt/dk hýzda hipoksik gaz karýþýmýnýn geçirilmesinde gerek soluk hacmi ve gerekse soluk frekansýnda artýþ gözlendi. %100 O2 geçirilmesinde yine soluk hacminde artýþ gözlenmiþ, soluk frekansýnda ise azalma saptanmýþtýr. Bilateral servikal vagotomiden sonra hipoksik gaz karþýmý ve %100 O2'nin larinksten geçirilmesinde, frekanstaki deðiþim ortadan kalkmýþtýr. VT'de ise vagotomi öncesi gözlenen cevaplar elde edilmiþtir. Larinksin duysal siniri olan superior laringeal sinirin bilateral olarak kesilmesinden sonra hipoksik gaz karýþýmý ve %100 O2 geçirilmesinde VT'de herhangi bir deðiþim gözlenmemiþtir. Bulgularýmýz laringeal mekanoreseptörlerin hipoksi ve hiperoksiye duyar olduðunu ve bu gaz karýþýmlarýnýn hava akýmý ile oluþan solunumsal inhibisyonu ortadan kaldýrdýðýný göstermektedir.

The stimulation of laryngeal mechanoreceptors is known to decrease ventilation; however, whether these receptors are stimulated by hypoxia and hyperoxia has not been evident. The aim of our study is to investigate the effects of hypoxia and hyperoxia in the isolated laryngeal airway and the consequent changes of the ventilatory parameters. The experiments were performed in spontaneously air breathing rabbits, anesthesized with thiopentane (25 mg/kg iv). The larynx was separated from the oropharyngeal cavity and the trachea. Tidal volume (VT) and frequency of respiration (f/min) were recorded from the lower tracheal cannula below the separation level. Respiratory minute volume (VE) was calculated. Systemic arterial blood pressure was recorded. After each experimental phase systemic PaO2, PaCO2 and pH levels were obtained. The larynx was insuffilated at a flow rate of 500 mL- min-1, with 7% O2- 93% N2 and 100% O2 by the respiratory pump. Insuffilation of the larynx with hypoxic gas mixture increased VT (+25±3.6) f/min and VE (+29.6± 5.1). When the larynx was insuffilated 100% O2, f/min showed a decrease (- 0.4± 0.8) while VT showed a significant increase (+15.3±2.9). Following bilateral cervical vagotomy, f/min was diminished during hypoxia (-1.04 ±-0.2) and hyperoxia (-0.4±0.4). VT was found to increase significantly (+22±2.9+13±4.3). When the superior laryngeal nerve was cut, the response of tidal volume to both gas mixtures were abolished (-0.6±1.2, 0.0%0.0). The results of this study propose that both hypoxia and hyperoxia in the larynx induce a stimulatory effect on ventilation. Conversely, the effects of these gas mixtures on laryngeal mechanoreceptors abolish the ventilatory inhibition produced by air flow.

Abstract | Full Text PDF

Primer siliyer diskinezi, otozomal resesif geçiþ gösteren, mukosiliyer transport bozukluðu ile karakterize bir hastalýktýr. Silyanýn yapýsal ve fonksiyonel bozukluðu nedeniyle; kronik respiratuvar enfeksiyonlarýn yol açtýðý kronik bronþit ve bronþektazi, kronik rinosinüzit ve otitis media, iþitme bozukluðu ve infertilite olgularýn çoðunda bulunmaktadýr. Çocukluðundan beri tekrarlayan öksürük, pürülan balgam ataklarý ve son zamanlarda artan dispne nedeniyle kliniðimize baþvuran 32 yaþýndaki erkek hastayý çeþitli özellikleriyle tartýþmayý amaçladýk. Hastanýn solunum fonksiyon testlerinde havayolu obstrüksiyonu saptandý. Bilgisayarlý tomografik incelemeler akciðerde tubuler ve sakküler bronþektazi ve maksiller sinüste yumuþak doku varlýðýný gösterdi. Bronþ biyopsilerinin elektron mikroskopik incelemesi siliyer bozukluk olduðunu ortaya koydu. Sperm analizinde azospermi ve immotil spermatozoa bulundu. Bu klinik ve laboratuvar bulgularýn primer siliyer diskinezi tanýsýyla uyumlu olduðu düþünüldü. Sonuç olarak, nadir görülmesine raðmen kronik rinosinüzit ve bronþektazisi olan genç hastalarda primer siliyer diskinezi olasý bir taný olarak düþünülmelidir.

Primary ciliary dyskinesia is inherited as an autosomal recessive trait and characterized by impaired mucociliary transport. Due to structural and functional abnormalities of the cilia, chronic respiratory infections leading to chronic bronchitis and bronchiectasis, chronic rhinosinusitis and otitis media, hearing impairment and infertility occur in most of the patients. We report a 32-year–old male presented with recurrent cough, purulent sputum episodes since childhood and recently worsened dyspnea. Pulmonary function tests revealed severe airways obstruction. Computed tomography scan showed tubular and saccular bronchiectasis and chronic inflammatory changes in maxillary sinuses. Electron microscopic evaluation of the bronchial biopsy specimens demonstrated ciliary abnormalities. Sperm analysis revealed azospermia and immotile spermatozoa. These clinical and laboratory features were consistent with primary ciliary dyskinesia. In conclusion, primary ciliary dyskinesia should be considered as a possible diagnosis in young patients with chronic rhinosinusitis and bronchiectasis.

Abstract | Full Text PDF

Aralýklý hipoksi, kesintisiz hipoksiye oranla yaþamda çok daha sýk karþýlaþýlan bir durumdur. Geçici olarak yüksek irtifaya çýkýþ, uyku apnesi, prematür yenidoðan apnesi ve kronik obstrüktif akciðer hastalýklarý gibi çeþitli çevresel ve patofizyolojik durumlar insan vücudunda aralýklý hipoksiye neden olabilir. Aralýklý hipoksi, vücutta solunum, dolaþým, uyku-uyanýklýk sistemleri ve diðer organ sistemlerinde çeþitli düzeylerde uyum yanýtý ortaya çýkarabilen etkili bir uyarandýr. Bu uyum yanýtlarýnýn bazýlarý vücut açýsýndan yararlý, bazýlarý ise zararlý olabilir. Aralýklý hipoksi egzersizleri atletlerde egzersiz performansýný arttýrmaktadýr. Hayvanlarda anti aritmik etkilerinin olduðu ve aterosklerozu önlediði bilinmektedir. Diðer yandan nörokognitif bozukluklarla birlikte hipertansiyon, sað ventrikül hipertrofisi, miyokard iskemisi, serebral iskemi ve oksidatif hasara yol açtýðýný gösteren birçok çalýþma vardýr. Aralýklý hipoksinin neden olduðu fizyolojik ve patolojik mekanizmalarýn anlaþýlmasýyla, çeþitli hastalýklarýn fizyopatolojisi çözülebilecek ve tedavi alternatiþeri üretilebilecektir. Bu derlemede son on yýlda üzerinde oldukça yoðun çalýþýlan aralýklý hipoksi ve uyum yanýtý konusundaki güncel bilgi sunulacaktýr.

Intermittent hypoxia is encountered more often in life when compared to sustained hypoxia. Various environmental and pathophysiological conditions such as temporary ascending to high altitudes, sleep apnea, apneas of premature infants and chronic obstructive pulmonary disease can lead to intermittent hypoxia in the human body. Intermittent hypoxia is an effective stimulus that can evoke adaptation responses at various levels in respiratory, circulatory, sleepwake systems as well as other organ systems. Some of these adaptation responses may be beneficial; wheras, others may be harmful for the body. Intermittent hypoxia training improves egzersize performance in athletes. In animals, it has been shown to have antiarrhythmic effects and prevent atherosclerosis. On the other hand, there are many studies reporting hypertension, right ventricular hypertropy, myocardial and cerebral ischemia and oxidative damage besides neurocognitive deficits as potential consequences of intermittent hypoxia. This review will present current knowledge and development in the last 10 years on intermittent hypoxia and adaptation responses. By understanding the mechanisms that intermittent hypoxia elicits, we may understand the pathophysiology of various diseases and produce alternative therapeutic interventions.

Abstract | Full Text PDF

Akciðer kanseri moleküler biyolojisine iliþkin aydýnlatýlmamýþ pek çok nokta, son 20 yýldaki geliþmeler ile çözülmeye baþlanmýþtýr. Bu geliþmeler akciðer kanserini daha iyi anlamamýza ve yeni tedavi modalitelerinin geliþtirilmesine olanak saðlar. Akciðer kanserinde görülen baþlýca moleküler deðiþiklikler; onkogenlerin mutasyonel aktivasyonu, tümör baskýlayýcý genlerin inaktivasyonu ve hücre siklusunun regülasyonunda ve DNA tamirinde görev alan genlerde ortaya çýkan deðiþikliklerdir. Bu derlemede, akciðer kanseri moleküler biyolojisine iliþkin genel kavramlarýn özetlenmesi amaçlanmýþtýr.

The unknown aspects of the molecular mechanisms of lung cancer have been enlightened over the last 20 years.This progress leads us to understand more of lung cancer and develop new treatment modalities. The most common molecular changes seen in lung cancer are the mutational activations of oncogenes, the inactivation of tumor suppressor genes and the alterations in the genes responsible for cell cycle regulation and DNA repair. In this article, general concepts on the molecular basis of lung cancer is briefly summarized.

Abstract | Full Text PDF

Akciðer kanseri, Amerika Birleþik Devletleri'nde erkeklerde ve kadýnlarda en sýk ölüme yol açan kanserdir. Sigara, akciðer kanseri için majör risk faktörü olup, olgularýn % 90'ýndan sorumludur. Ancak, her sigara içen kiþide kanser görülmemektedir. O halde kimde kanser geliþeceðini hangi faktörler belirler? Son yýllarda sitogenetik, moleküler biyoloji, hücre biyolojisi bilimlerindeki geliþmeler bu sorunun yanýtýný bulmaya yönelik bilgiler elde etmemizi saðlamýþtýr. Bu derleme, sigara ve akciðer kanseri arasýndaki nedensel iliþkiyi özetlemeyi amaçlamýþtýr. Bu baðlamda, DNA addüktleri, addüktlerin oluþum mekanizmalarý ve etkilerinin yanýsýra, akciðer kanseri geliþiminden sorumlu tutulan baþlýca genetik deðiþiklikler gözden geçirilmiþtir. Akciðer kanserindeki çok aþamalý oluþum, morfolojik deðiþiklikler ve bununla iliþkili antijen ekspresyonlarý da ana hatlarý ile özetlenmiþtir.

Lung cancer is the leading cause of cancer deaths in both men and women in the United States of America. Smoking is the major risk factor for the development of lung cancer since >%90 of the lung cancer patients are among smokers. However not all smokers have lung cancer. Therefore which factors determine the development of lung cancer? Recent progress on cytogenetics, molecular and cellular biology have provided information to find an answer to this question. This review focuses on the causative relationship of smoking and lung cancer. Besides DNA adducts and their mechanisms of action, major genetic variations responsible for the development of lung cancer are reviewed. Multiphase evolution of lung cancer, field cancerization and associated antigen expressions are summarized.

Abstract | Full Text PDF

Akciðer kanseri, tedavisindeki tüm geliþmelere raðmen halen, kansere baðlý ölümlerin baþta gelen nedenidir. Akciðer kanseri moleküler biyolojisinde son 20 yýlda ortaya çýkan geliþmeler, kanser hücrelerinden çeþitli büyüme faktörlerinin salýndýðý ve bu büyüme faktörlerinin çeþitli yollarla kanser büyümesinde rol oynadýðýný göstermiþtir. Epidermal büyüme faktörü reseptörü (EGFR), gerek kanser biyolojisindeki patogenetik yeri, gerekse tümörün kemoterapiye verdiði yanýttaki olasý etkisi nedeniyle önemli bir hedef molekül olarak görülmektedir. Bu derlemede EGF, EGFR ve potansiyel yeni tedavi ajanlarý olarak gündeme gelen EGFR inhibitörlerinin küçük hücreli dýþý akciðer kanserindeki rolü ele alýnmýþtýr.

Despite major advances in treatment modalities, lung cancer still remains the leading cause of cancer deaths. The developments on the molecular mechanisms of lung cancer for the past 20 years show that neoplastic cells secrete various growth factors which have significant roles on cancer formation. Epidermal growth factor receptors (EGFRs) are considered as important targets for new treatment modalities due to their role in cancer biology pathogenetics and effect on response to cytotoxic therapy. In this review epidermal growth factor, EGFR and EGFR inhibitors in patients with non-small cell cancer are discussed.

Abstract | Full Text PDF

Akciðer kanserinin moleküler biyolojisine iliþkin elde edilen bilgiler, daha etkin moleküler taný araçlarýnýn ve yeni tedavi olanaklarýnýn ortaya çýkmasýný saðlamýþtýr. Nükleer týp görüntüleme yöntemleri ise radyonüklidlerle iþaretlenmiþ bileþiklerin kullanýlmasý ile in vivo olarak dokularýn biyokimyasal özelliklerinin incelenmesini saðlar. Bu yazýda akciðer kanserinin moleküler biyolojisine iliþkin elde edilen bilgilerin sintigrafik görüntüleme ve radyonüklid tedavi uygulamalarý irdelenmiþtir. Kanserli hücreleri belirleyen genetik yapýlar ve bu genetik yapýlarla iliþkili biyokimyasal süreçler, radyoaktif iþaretli bu bileþiklerin düþük konsantrasyonlarda kullanýmý ile görüntülenebilir. Ayrýca yüksek enerjili radyonüklidlerle iþaretlenerek bu bileþikler tedavi amacýyla da kullanýlabilmektedir. Tl-201 ve Tc-99m MÝBÝ kullanýlarak gerçekleþtirilen SPECT akciðer nodüllerinin ve kitlelerinin benign-malign ayrýmýnýn gerçekleþtirilmesinde, bir tümörün malignite derecesinin belirlenmesinde, tedavi sonrasýnda doku nekrozu ve fibrozis ile rezidüel tümörün veya lokal rekürensin ayrýmýnda; FDG PET ise bu endikasyonlara ek olarak metastaz yönünden tüm vücudun deðerlendirilmesinde ve tedavi sonrasý izlemde kullanýlmaktadýr. Çeþitli antikorlar ve peptidler radyonüklidlerle iþaretlenerek sintigrafik görüntüleme ve yönlendirilmiþ radyoterapi ajanlarý olarak kullanýlmaktadýr. Bu peptidlerden In-111-octreotide, In-111 lantreotide, Tc-99m depreotide, akciðer nodüllerinin benign-malign ayrýmýný gerçekleþtirilmesinde ve metastaz yönünden tüm vücudun deðerlendirilmesinde kullanýlmalarýnýn dýþýnda, yüksek enerjili bir radyonüklid olan Y-90 ile iþaretlenerek ileri evre akciðer kanserinde tedavi amacýyla da kullanýlmaktadýr. Ýþaretli bir amino asit olan metionin, bir lipid öncülü olan asetat ve bir nükleosid olan timidin PET ajanlarý olarak kullanýlarak, tümör hücrelerinin çoðalma hýzý ve tümörün tedavi yanýtý erken dönemde deðerlendirilebilir. Anjiogenez inhibisyon tedavisinde, tedaviye baþlamadan önce tümör dokusunda özel moleküler hedeþerin varlýðý ve bu hedeþerin tedavi sýrasýnda bloke olduðu sintigrafik yöntemlerle gösterilebilir. Tc-99m annexin V görüntülemesi ile tedavi sonrasýnda kanserli dokuda ortaya çýkan apoptotik süreç ve tedaviye alýnan yanýt erken dönemde deðerlendirilebilir. Yine sintigrafik yöntemlerle; kemoterapi ve radyoterapi direncinden kýsmen sorumlu olan doku hipoksisi ve doku oksijenasyonunu artýrmaya yönelik giriþimlerin etkinliði görüntülenebilmektedir. Gen terapisi uygulamalarýnda hücrelere aktarýmý yapýlan ekzojen genlerin ekspresyonu in vivo olarak, herpes simpleks virüsünün timidin kinaz geni, D2 ve SSTR2 reseptörlerinin genleri gibi çeþitli "reporter" gen yapýlarý kullanýlarak sintigrafik olarak gösterilebilir.

Recent data on molecular biology of lung cancer promoted the development of more efficient diagnostic tools and new therapeutic options. Nuclear medicine imaging provides in vivo examination of biochemical processes in tissues by using radionuclide labelled compounds. This article aims to assess the scintigraphic imaging and radionuclide therapy applications of the data on molecular biology of lung cancer. Genetic structures and related biochemical compounds can be imaged with small concentrations of these radiolabelled compounds. The same compounds can also be used as therapeutic agents when labelled with high energy nucleotids. TI-201 and Tc-99m MIBI SPECT provide differentiation of benign and malign pulmonary nodules or masses, information on the degree of malignancy of a tumor, differentiation of fibrosis and recurrent or residual tumor following therapy. In addition to these FDG PET is used to detect metastases in the whole body and for follow-up. Various radiolabelled antibodies and peptides are used as scintigraphic imaging and targeted radiotherapy agents. Of these agents In-111 –octreotide, In-111-lantreotide, Tc-99m depreotide are used in differentiating benign-malign pulmonary nodules and evaluating the whole body for metastasis. When labelled with a high energy radionuclid Y-90, these agents can be used in the treatment of advanced lung cancer. Radiolabelled methionine as an amino acid, acetate as a lipid precursor and thymidine as a nucleoside can be used as PET agents to evaluate cellular proliferation rate and tumor response to therapy. During angiogenesis inhibition therapy, the specific targets in the tumor tissue and their blockage with the therapy can be visualized. With Tc-99m annexin V imaging posttreatment apoptotic process and early response to therapy can be evaluated. Scintigraphic methods also assess tissue hypoxia that is partially responsible for chemo-radiotherapy resistance and the efficacy of interventions to increase tissue oxygenation. Moreover gene therapy applications involving in vivo imaging of exogenous therapeutic genes expression in cancer tissue can be shown scintigraphically using ‘reporter’ gene structures like herpes simplex virus thymidine kinase gene, D2 and SSTR2 receptor coding genes.

Abstract | Full Text PDF

Akciðer kanserlerinde moleküler patolojik mekanizmalar çözüldükçe, bu yeni alandaki tedavi seçenekleri artmakta ve özellikle ilerlemiþ evrelerdeki klasik tedavilerle saðlanan yararlanýmýn düþüklüðü bu yeni tedavilerin önünü açmaktadýr. Ýmmünoterapiler ile özellikle hücresel immünitede T-lenfositlerin, tümör antjenlerini daha iyi tanýmlayabilmesi ve tümörü yok etmeye yönlendirilmeleri hedef alýnmaktadýr. Akciðer kanserleri ve bir çok solid tümörde var olan tümör antijenleri kendilerine karþý geliþtirilen antikorlar ve antikorlara baðlanan sitotoksik ajanlarla, kendi içinde bulunduklarý tümör dokularýnýn yok edilmesi yolunu açmaktadýrlar. Antisens tedavilerle onkogen ürünü proteinlerin yapýmý, "antisens oligodeoksiribonükleotid" (ASODN) moleküllerinin mesajcý-RNA'ya yapýþtýrýlmasý sayesinde engellenmekte, antianjiogenik tedavilerle tümörün oksijenasyonu için gereken anjiogenik proses inhibitör ajanlarla durdurulmaya çalýþýlmaktadýr. Tümörün metastaz yaparken geçmesi gereken aþamalardan en önemlisi olan ekstrasellüler matriksin yýkýmýnýn ise, yýkým enzimlerinin inhibitörleriyle durdurulma çabalarý sürdürülmektedir. Gerek tümör oluþumu, gerekse prognozun kötülüðünü saðlayan hücre içi proteinlerinin oluþumunun hücre sinyal iletimi aþamasýnda önlerinin kesilmesi diðer bir ümit vaad eden tedavi seçeneði olmaktadýr. Bu derlemede tüm bu mekanizmalar olduðunca özetlenmeye çalýþýlmýþtýr.

As we understand more of the pathological mechanisms in lung cancer, therapeutic implications of molecular biology draws more attention. Failure of conventional therapies to provide reasonable benefit especially in advanced stages of lung cancer makes new treatment modalities progress more quickly. Immunotherapy aims to have the T-lymphocytes recognize tumor antigens and destroy them. Most of the solid tumors and lung cancer cells are provided with tumor antigens that can be attacked with antibodies and cytotoxic agents binding to those antibodies. This leads to a therapeutic option where tumor cells can be destroyed. With antisense therapy, oncogen derivated protein production is inhibited by the adhesion of ‘antisense oligodeoxyribonucleotide (ASODN)’to mRNA. Antiangiogenic therapy prevents angiogenic process via inhibiting the blood supply. Extracellular matrix degradation is one of the important mechanisms of metastasis development. Studies on the inhibitors of degradation enzymes are still continuing.Another promising therapeutic option is blocking intracellular proteins that are responsible for tumor progression and poor survival during signal transduction. In this review the possible therapeutic options regarding molecular oncology are summarized.

Abstract | Full Text PDF

Kanserle baðýþýklýk sistemi arasýnda son derece karmaþýk ve çok faktörlü bir iliþki söz konusudur. Çoðu kanserli hastada zayýf ve güçsüz baðýþýklýk yanýtý oluþmakta ve kanserli hücrelerin temizlenmesine yeterli olmamaktadýr.Kanser immunoterapisni anlamak için öncelikle kanser ve baðýþýklýk sistemi arasýndaki karþýlýklý etkileþimler güncel bilgiler ýþýðýnda tartýþýlmýþ, ardýndan tedavi yaklaþýmlarý irdelenmiþtir. Son günlerde kanserli hastalarda dendritik hücrelerle ve dendritik hücrelere dayalý kanser aþýlarý ile baþarýlý sonuçlar bildirilmektedir. Dendritik hücrelerin sitokin kokteylleri varlýðýnda kanser antijenleri ile karþýlaþtýrýlmasýna dayanan bu yaklaþýmda, temel sorun hala doðru antijenin bulunmasýdýr.

The interaction between cancer and immunity are complex and mutifactorial. In vast majority of cancer patients only very weak immune responses insufficient to eliminate cancer cells from the body are observed. To understand cancer immunology, we reviewed the nature of interactions between the cancerous and immune cells in the light of current knowledge and discussed therapeutic approaches. Recently promising results on cancer immunotherapy are obtained with dendritic cells and dendritic cell based vaccine therapies. The dendritic cells seem to have pivotal role in cancer immunity;since, their stimulation with particular cancer antigens in the presence of cytokines like GM-CSF can cause efficient stimulation of the immune system against cancer. However, to be able to define the right antigen remains a major issue.

Abstract | Full Text PDF

Tümör hücreleri bir veya birden fazla sitostatiðe karþý çeþitli mekanizmalarla direnç geliþtirebilmektedir. Direnç genellikle kanser hücrelerindeki spontan mutasyonlar sonucu meydana gelmektedir. Klinikte tesbit edilemediði erken dönemde, yani tümör hücre sayýsý 104-106 boyutuna ulaþtýðýnda dirençli fenotip oluþmaktadýr. Baþka bir deyiþle, ilaca dirençli hücre gruplarýnýn her tümörde mevcut olduðu söylenebilir. Dirençli hücre populasyonlarý oluþmadan, mümkün olduðu kadar erken dönemde ve farklý etki mekanizmasý olan ilaçlarýn kombine kullanýldýðý tedaviler kanser tedavisindeki baþarýyý arttýrmaktadýr. Akciðer kanserinde görülen ilaç direnci hem küçük hücreli, hem de küçük hücreli dýþý akciðer kanserinde tedavideki baþarýnýn önündeki en önemli engeldir. Akciðer kanserinde çoklu ilaç direncinden sorumlu MDR, MRP ve LRP genleri ve ürünleri, glutatyon ve DNA tamir mekanizmalarý direnç mekanizmasýnda önemli rol üstlenmiþtir. ERCC1, beta-tubulin ve ribonükleotid reduktaz mutasyonu gibi moleküler birtakým göstergelerin saptanmasý, bireysel bazda genomik farklýlýklarý gösterecek ve kýsa bir süre sonra akciðer kanserinde günlük uygulamalarda tedavi planlama aþamasýnda yerini alacaktýr.

Resistance to chemotherapeutic agents is a major problem in the treatment of patients with small cell (SCLC) and nonsmall cell lung cancer (NSCLC). Acquired multidrug resistance is the main obstacle for the cure of SCLC. Certain genetic abnormalities may target specific cytotoxic drugs and intervene with the mechanism of resistance development at an early stage during NSCLC treatment. Therefore it is futile to prescribe combinations of cytotoxic drugs to a vast majority of these patients. The following genetic abnormalities have been found to be useful surrogate markers of therapeutic response: ERCCI m RNA levels for platin, beta-tubulin mutations for taxane and vinoralbine and ribonucleotide reductase gene for gemcitabine. Detection of these genomic differences which are predictive of drug resistance and response will allow the individualization of treatment modalities in near future.

Abstract | Full Text PDF